"Het Boek"

Fragment 16

Nadere kennismaking met de schrijver.

Komend uit een groot gezin, waarbij de kinderen verwekt werden op aandringen
van de parochieherder (de pastoor of de kapelaan). Mijn vader -ongetwijfeld wel
behoefte aan seks hebbend (al is dit nooit onderwerp van gesprek tussen hem
en mij geweest) - had beslist geen behoefte aan zes hongerige en dus te
voeden monden. Mijn moeder - enig kind- had ook niet de ambitie en de
kwaliteit om een groot gezin harmonisch op te voeden.

Mijn vader sprak de inlevende woorden “je moet het zelf weten
maar ik zou het nu echt niet meer doen” toen ik hem jaren later opgetogen vertelde
dat mijn vrouw in verwachting was van ons derde kind.

Onder het mom van een zo goed mogelijke opvoeding en leerschool ging ik op
10 jarige leeftijd al naar de kostschool. Mijn vader was extreem streng naar de
kinderen toe, hetgeen vaak gepaard ging met heftige lijfstraffen. Als één van de
jongsten in het gezin - en toevallig ook nog een zeer gewillig kind en
redelijk goed lerend - heb ik deze straffen in geringe mate ondergaan; dit
in tegenstelling tot mijn oudere broers. Ik zie hen nog urenlang zitten op
hun knieën met hun handen omhoog, al dan niet met een zwaar voorwerp daarin.
De mattenklopper was dan meestal al eerder gehanteerd
..................
Ik herinner mij nog als de dag van vandaag dat mijn oudste zus, toen toch al ruim in de twintig,
door mijn moeder door de garage heen werd gemept met de dweil en de bezem
mdat ze te laat thuis kwam van haar nachtdienst als verpleegster.

U kunt begrijpen dat er tussen mijn ouders en mij weinig sprake was van
affectie. Ik heb mij in de kostschooltijd ook regelmatig door mijn ouders
zeer verwaarloosd en onbegrepen gevoeld.
Zo schreef mijn moeder als antwoord op mijn vraag of ik in de paasvakantie
met de padvindersop kamp mee mocht naar Huybergen dat dit helemaal niet nodig was
omdat ik in die plaats op kostschool had gezeten. En dus was het zonde van het geld.
Ik schaamde mij zo diep over deze afwijzing dat ik pas een dag voor het vertrek
de leiding van de padvindersgroep opbelde met de mededeling dat ik vanwege ziekte niet mee kon.
En dan ben je een jaar of twaalf!

Tegelijkertijd deed ik -als zo velen
- ontzettend mijn best hun waardering door goed gedrag af te dwingen.
Anderen reageerden wellicht op een dergelijke situatie juist door extreem te
puberen.

De priesteropleiding, waar ik ogenschijnlijk zelf voor gekozen had, was ook
gericht op dienstbaarheid: aan God en aan Gods kudde die aan mij zou worden
toevertrouwd. Maar wie zal beweren dat ook een zekere ijdelheid mijnerzijds
niet in deze keuze een rol heeft gespeeld. Rondlopen in zwarte jurken en
zondags in het middelpunt van de belangstelling tijdens de wekelijkse
kerkviering.

Overigens was ik een verlegen en nerveus, zenuwachtig jochie. Geen beste
uitgangspunten om zo'n naar buiten gerichte functie te ambiëren