boek_fragment_1_2__hans_vermaat_traveller

Boek

Fragment 1

Pretenties.

Ik pretendeer absoluut niet het ultieme boek te schrijven. Laat ik daar in maar duidelijk zijn. Diepzinnige gedachten over levensvraagstukken zitten hooguit verstopt in volkomen dwaze of hilarische gebeurtenissen. Hoewel: een enkele, rake opmerking over de zin van het leven ontbreekt uiteraard niet.

Twee voorbeelden geven aan hoe mijn visie daarop zich in de afgelopen jaren ontwikkelde.

Op mijn eigen website schreef ik in eind negentiger jaren het volgende:

Toen mijn website juist was opgestart vertelde een vriend mij, dat het eerste dat hij aanklikte de knop "dromen en verlangens" was. Dat intrigeerde hem bijzonder. Groot was dan ook zijn teleurstelling onder die knop geen nadere verwijzing aan te treffen.
Misschien is dat wellicht ook de beste manier van leven. Zo overkwam mij een keer dat ik op internet als zoekwoord de woorden "zin van het leven" had ingetikt. mijn zoektocht leverde een adres op, dat bij opening de treffende tekst : Error, NOT FOUND opleverde.
Derhalve: het is en blijft betrekkelijk als je praat over dromen en verlangens.
Vandaag ziet het zo uit, morgen kan het anders zijn. Gelukkig is internet een snel medium; aanpassingen zijn snel te maken.

Een paar weken geleden antwoordde ik op de vraag van een vriendin naar de zin van het leven met één woord: ZIJN. Deze wijsheid had ik opgedaan boven in de bergen. Daar stond één bloem, helemaal alleen in de stilte, mooi te wezen. Op mijn vraag waartoe dat nu diende fluisterde de bloem mij toe: ZIJN.

Ik laat de diepzinnigheid met alle plezier over aan de Braziliaan Paulo Coelho (met de originele titel) The Pilgrimage (The Diary of a Magus)* en de Amerikaanse Shirley MacLaine (The Camino A Journey of the Spirit, 2000). Ze zijn beiden meer dan wereldberoemd en zien kans over de Camino de grootst mogelijke onzin te debiteren. Nadat zij hun boeken publiceerden kwamen Brazilianen en Amerikanen in niet te overziene aantallen naar de Camino Francès.

* The Pilgrimage , Paulo Coelho heeft na zijn tocht geen stempelkaart kunnen overleggen, en gezien de beschrijvingen die hij geeft wordt er ook getwijfeld of hij zelf de tocht gelopen heeft. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Santiago_de_Compostela). Deze notitie deed mij erg veel deugd..,

Overigens is vorig jaar een andere topper verschenen: Ich bin dann mal weg - Meine Reise auf dem Jakobsweg is een op 22. Mei 2006 uitgekomen Reisebericht van de Duitse Entertainer Hape Kerkeling. .

Met als gevolg? Juist.....

Ik ga het boek binnenkort maar eens kopen en lezen; wellicht is er nog een mooi citaat dat ik u nog mee kan geven (Dit heb ik inmiddels gedaan en met veel herkenning gelezen - 2008- ; ik zal er zeker eens uit citeren.)

Nederlanders lijken in dit opzicht toch enigszins minder gemakkelijk te beïnvloeden. Bij “ons” is ooit verschenen: Herman Vuijsje, Pelgrim Zonder God. Een voettocht van Santiago de Compostella naar Amsterdam (1990; Pandora Pocket, 2001).

De recensie in de Tweevoeter luidde helaas als volgt: De uitgave zou voor hedendaagse ontwortelden en mensen die niet bekend zijn met het christelijk erfgoed een lezenswaardig boek zijn geweest, ware het niet dat het minder samenhangend en saai geschreven is, terwijl door het gebrek aan een duidelijke spanningsboog het verhaal voortkabbelt en naar het einde toe enigszins verloopt. (ik heb even de spelfouten er uit gehaald voor het geval u het zou gaan controleren!)

Een vriendin van mij had dit boek afgelopen weken bij zich op haar tocht vanuit Moissac in Frankrijk naar Santiago. Voorin begonnen en alle gelezen bladzijden weggooiend kwam ze al snel tot de ontdekking dat hij de plaatsen in Spanje beschreef toen zij nog in Frankrijk liep. Aangekomen in Spanje las ze reflecties over ontmoetingen in Frankrijk waar zij al weer voorbij was. En, u voelt hem al aankomen, neem ik aan: de “Spaanse” bladzijden lagen intussen ergens bij het oud papier in Frankrijk.

Fragment 2

Het wandelen is begonnen.

Eerst iets wat wellicht het meest kenmerkende is van het pelgrimeren naar Santiago, te weten de

HERHAALDE ONTMOETINGEN

Natuurlijk kunt U op dit soort ontmoetingen een kansberekening op los laten, maar met hetzelfde gemak ziet U hier de hand van de heilige Jacobus in.

HELENA

Groningen Stad. Oktober 1999. Ik krijg bezoek van een mij tot dan onbekende vrouw, net zoals ik op leeftijd. Ze blijkt een ideaal Rubensfiguur te hebben. Nu heb ik daar door een “bijna-verkrachting” (althans zo heb ik de vrijpartij destijds ervaren) door zo’n type in mijn jonge jaren een enigszins terughoudende verhouding mee; maar toen deze rondborstige vrouw van mij afscheid nam huilde ik voluit met mijn gezicht tussen haar troostende borsten. Liefdesverdriet om Schatje, over wie later meer.

Deze vrouw, laat ik haar Marie noemen, kwam bij mij om te praten over haar wandeltocht, haar pelgrimstocht naar Santiago. Haar vriendinnen en kennissen waren haar verhalen zo onderhand meer dan beu en hadden ontdekt dat ook ik een recente Santiagoganger was.

Toen ik haar vertelde dat ik met mijn Caminoliefde, mijn Parijse Farida - uniek en onvergelijkbaar – die ik verder voor het gemak Schatje zal noemen, juist voor Rabanal buiten onder een boom geslapen had, wist zij direct welke boom het was. Links, allemaal laag struikgewas en dan die éne boom; dat was een plek waar de spiritualiteit duidelijk aanwezig was. Zo’n vrouw dus. (Overigens, niets mis mee!)

Zij op haar beurt vertelde mij dat zij samen gelopen had met ene Helena uit Den Haag, die zij via een advertentie in de Jonas (antroposofisch maandblad) had leren kennen.

Over deze Helena gaat het nu verder; dus Marie kunt u weer vergeten.

Een zaterdag in maart 2000. Juist een nieuwe fiets gekocht en een eerste proeftochtje op het Groninger land. In de verte zie ik een Rubensfiguur lopen met een klein rugzakje; ik nader en passeer haar, kijk even naar haar: Marie. “Ik loop samen met Helena, die een weekendje op bezoek is” “Hoezo, samen?” “Nou ja, ze loopt een beetje voor”. Heel in de verte zie ik inderdaad een stipje. “Zal ik er even heen fietsen en vragen of ze op je wacht?” “Ja, doe dat”. Een kilometer verderop had ik haar ingehaald. Een tengere vrouw die een keer of vier in Marie kon verdwijnen. “Helena”, “Hans, Santiagokennis van Marie” “O ja, Marie heeft het gisteravond over je gehad.”.Nou al met elkaar pratend kwam Marie weer dichterbij. Helena vertelde dat zij dit jaar een gedeelte van het “Franse stuk” ging lopen. Vertrekpunt Le Puy-en-Velais. Ik vertelde kort over mijn fietsplannen. “Dag, nog een prettige wandeling en een “bon chemin”!”

Augustus 2000. Conques. Ik, hospitalier volontair, op de binnenplaats van het klooster. Wachtend op “onze pelgrims”. Wie wandelt er binnen? Juist, Helena. Niet zo moeilijk om te raden, toch? Helena is moe, van alle drukte, van het voortdurend slapen met snurkers om haar heen. Ook bij ons is er alleen nog plaats op de slaapzaal. Helaas voor Helena. Enkele uren later heb ik het bed op mijn hospitalierslaapkamer, met pracht uitzicht op de Abbatiale (de Abdijkerk) verschoond en als onderkomen aan Helena aangeboden en ben ik een nachtje solidair op het “dortoir”.

Wilt U een exacte datum? De nacht van 20 op 21 augustus.

Zomer 2001 La Romieu. Pleintje, café-restaurant. Terrasje, Miep en ik op vakantie. Over Miep later meer. “Miep, wil je nog een biertje, dan rijd ik straks wel.”” Ja, laten we dat maar doen.” De ober komt aan met één koffie en één bier. En Helena komt de hoek om, met de rugzak weer op de pelgrimsweg.

December 2005. Mijn lieve bijzondere vriendin, weer een antroposoofje, - laat ik haar Tina noemen - is een weekje op vakantie op Gran Canaria. Met twee medestudentes van de Voortgezette Opleiding (natuurlijk de antroposofische in Zeist). Eén van de studiegenoten heeft een vriendin die op dat eiland werkt in een tehuis voor gehandicapte kinderen. Een bezoekje past prima in de sfeer van de opleiding. Een sms-je vanTina: je hebt de groeten van Helena. Datum? 8 December.

Lees verder als je zin hebt
of
terug naar vorige bladzijde