Foto's Vézelay - Nevers, april 2009.

 

   

1999, op weg naar Santiago

 

2009, vertrokken uit Vézelay

 

Bij het bekijken van de foto's hoor je een lied van Anne Sylvestre, opgenomen op haar CD Les Chemins du vent (2003). Mocht je geen muziek horen dan kun je altijd nog even doorklikken  Dit is  bij het gebruik van Internet Explorer niet nodig, maar bijvoorbeeld  bij Mozilla Firefox wel. Hier wordt dan het lied gedownload en kan dan vervolgens al kijkend naar deze pagina beluisterd worden.

Wellicht dat het lied dan wel hoorbaar is.

De tekst komt uit haar boek Sur mon chemin des mots, uitgegeven in 2003. De Nederlandse vertaling is door mij gemaakt.  

 

Compostelle

 

Qu’est-ce qui te pousse

Quelle est la secousse

Qui a décidé pour toi de ce chemin

La source vive

Celle qui te motive

A-t-elle jailli d’un seul coup sous ta main

Pour que ta quête

Un jour te projette

 Tout seul sac au dos en humble pèlerin

Pour que ton rêve

Aujourd’hui soulève

Autant de poussière en mon pauvre jardin.

 

Wat beweegt je ?

Wat is de impuls

die je tot deze tocht deed besluiten ?

De levende bron

die jou motiveert

en die plotsklaps onder je handen ontsprongen is

opdat je zoektocht

jou op een dag aanzet tot het maken van een plan.

Helemaal alleen met rugzak, eenvoudige pelgrim

opdat jouw droom

vandaag doet opwaaien

zoveel stof in mijn armzalige tuin.

 

 

 

 

 refrein

 

La route est longue jusqu'à Compostelle

Pour qu’on s’y attelle

Faut avoir du cœur

Le temps n’est plus de faire mes bagages

Le pèlerinage

Me fait toujours peur.

 

De route is lang tot aan Compostelle

om zich daartoe te zetten

moet je een goed hart (en moed) hebben.

De tijd is er niet meer om mijn bagage te pakken

Het pelgrimeren

maakt me altijd bang.

 

  

 

   

het stationnetje op 10 kilometer van Vézelay

 

De verkeerde GR en de verkeerde weg

 

 

  

Bien que je sache

Que rien ne m’attache

(Et) que je pourrais suivre aussi la même voie

C’est dans ma tête

Que toujours secrète

 

Se trace une route où je m’en vais parfois

 La marche lente

S’étire et serpente

Je tangue et chemine le long des coteaux

Mais mon voyage

N’en fait que de mirages

O toi pèlerin prête moi ton manteau

 

Hoewel ik wel weet

dat niets me bindt

en dat ik ook dezelfde weg zou kunnen gaan

 Het zit echter tussen mijn oren

dat altijd innerlijk en heimelijk

 

mij een weg wordt aangewezen op welke ik me zo nu en dan begeef.

De stap langzaam

duurt eindeloos voort en slingert

Ik slinger en wandel langs de heuvels

maar mijn reis

is niets dan een illusie.

O jij, pelgrim, leen me jouw mantel.

 

 

  

La route est longue jusqu'à Compostelle

Pour qu’on s’y attelle

Faut avoir du cœur

Le temps n’est plus de faire mes bagages

Le pèlerinage

Me fait toujours peur.

 

De route is lang tot aan Compostelle

om zich daartoe te zetten

moet je een goed hart (en moed) hebben.

De tijd is er niet meer om mijn bagage te pakken

Het pelgrimeren

maakt me altijd bang.

 

 

 

   

Op weg naar Vézelay

 

Het tympaan van de Ste Madeleine in Vézelay

 

 

  

S’il est d’usage

Comme au Moyen-âge

D’envoyer quelqu’un à sa place marcher

Dans tes prières

Sois mon mandataire

De mon catéchisme j’ai tout oublié

Les paysages

Seront les bagages

Que tu garderas au fond de tes yeux clairs

Sous quelques toiles

A la belle étoile

Tu feras ton lit dans la douceur de l’aire

 

Als het gewoonte is

zoals in de middeleeuwen

iemand anders in zijn plaats te laten lopen

Wil jij in je gebeden

mijn mandataris* zijn    *volmachthebber

Van mijn catechismus ben ik alles vergeten.

De landschappen

zullen je bagage zijn

die je zult opslaan diep in je heldere ogen.

Onder enkele lappen

onder de heldere ster

zul je je bed opmaken in de zachtheid van de lucht

 

 

 

La route est longue jusqu'à Compostelle

Pour qu’on s’y attelle

Faut avoir du cœur

Le temps n’est plus de faire mes bagages

Le pèlerinage

Me fait toujours peur.

 

De route is lang tot aan Compostelle

om zich daartoe te zetten

moet je een goed hart (en moed) hebben.

De tijd is er niet meer om mijn bagage te pakken

Het pelgrimeren

maakt me altijd bang.

 

 

 

   

Tympaan kapel Bernadette Soubirous

 

Namaak Lourdes

 

 

 

Sur cette route

Tu ferras sans doute

De belles rencontres on te tendra la main

 Et dans les gîtes

(Où) parfois on s’abrite

Tu ne seras qu’un parmi d’autres humains

D’un pas tranquille

Villages et villes

Défileront comme grains de chapelet

 Si tu trébuches

Ne craint pas les bûches

Cette marche est bien celle que tu voulais

 

Op deze route

zul je ongetwijfeld

mooie ontmoetingen hebben en men zal de hand naar jou uitreiken

En in de pelgrimsherbergen

waar men soms onderdak vindt

zul jij er slechts één zijn tussen de andere mensen

Met een rustige stap

dorpen en steden

volgen elkaar op zoals de kralen van de rozenkrans.

Als je soms struikelt of wankelt

ben dan niet bang voor de boomstronken.

Deze tocht is echt helemaal wat je wilde!

 

 

  

La route est longue jusqu'à Compostelle

Pour qu’on s’y attelle

Faut avoir du cœur

Le temps n’est plus de faire mes bagages

Le pèlerinage

Me fait toujours peur.

 

De route is lang tot aan Compostelle

om zich daartoe te zetten

moet je een goed hart (en moed) hebben.

De tijd is er niet meer om mijn bagage te pakken

Het pelgrimeren

maakt me altijd bang.

 

 

 

   

kapiteel Vézelay

 

kapiteel Vézelay

 

 

           
lente in het bos  

lente

 

terugblik op Vézelay

 

het eten van een echte pelgrim!

 

 

Quand la dernière

Des pluies printanières

Aura baptisé ton voyage fervent

Et quand plus vite

Tes pieds qui méditent

T’auront emmené encore plus loin devant

 Va faire escale

(Au)près des cathédrales

N’oublie pas surtout de bien les saluer

 Pour moi qui reste

sans faire un seul geste

Et qui ne suis qu’une nomade arrêtée

 

Wanneer de laatste

van de voorjaarsregens

jouw vrome reis gedoopt heeft

en wanneer heel snel

je voeten die diep nadenken

jou nog verder en verder vooruit gebracht zouden kunnen hebben

Beklim dan de trappen

naar de kathedraal

Vergeet vooral niet hen de hartelijke groeten te brengen

namens mij die hier blijft

zonder ook maar een enkele gebaar te maken

en die slechts een thuisgebleven nomade / zwerver is.

 

  

 

Moge jij je weg vervolgen,

het hart altijd vervuld met blijheid

en moge elke dag vervuld zijn van vreugde

en dat je maar nooit verdrietig moge zijn

Moge je leven rijk zijn aan goede woorden

en het vrede bij brengt.

Moge de hemel je altijd zijn zegening verlenen.

 

WENS VOOR DE PELGRIM ONDERWEG

 

  

La route est longue jusqu'à Compostelle

Pour qu’on s’y attelle

Faut avoir du cœur

Le temps n’est plus de faire mes bagages

Le pèlerinage

Me fait toujours peur.

 

De route is lang tot aan Compostelle

om zich daartoe te zetten

moet je een goed hart (en moed) hebben.

De tijd is er niet meer om mijn bagage te pakken

Het pelgrimeren

maakt me altijd bang.

 

 

 

   

oefening voor de zegening?

 

lekker zo'n voorlaatste sigaretje?

 

 

 

   

Een heerlijk ontbijt bij Carla en Ria in een echte pelgrimsherberg

 

goed voorbereid op weg is belangrijk

 

 

de overtallige kilo's zijn er nog niet af , helaas

 

 

   

maria met kind en duif

  de duif pikt een graantje mee
 

 

 

Tour Saint Jacques Parijs eindelijk weer uit de steigers

 

 

Muziek van het bekendste pelgrimslied op de route via Conques.

 

Terug naar Homepage