 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Beste mensen
Inmiddels een drietal dag onderweg. Vanmiddag schijnt voor het eerst de zon en liggen Christien en ik aan de rand van het zwembad, waarover ons luxe onderkomen van vandaag over beschikt. Hoe zo pelgrimeren? Onze gastvrouw meldde dat pelgrimeren niet altijd lijden hoeft te betekenen. Zondag met de trein naar Parijs, daar een orthodoxe kerkdienst meegemaakt en uitgebreid gegeten op een terras. De nachttrein en s morgens om 7 uur in Moissac. Daar in de kerk de lauden (ochtendgebed) meegemaakt. Wat rond gekeken en toen om 12 uur de eerste kilometers. Onderweg Christien kwijtgeraakt. Dus terug de berg af om te zien of ze niet gevallen was. Nee; de afslag gemist bleek later. Opgehaald met de auto..... De andere dag een rustig dagje van 15 kilometer. Tempo is laag, ook door het vele fotograferen. Vanmorgen na 4 kilometer uitgenodigd voor een kopje thee door een inwoner van Flamarens. Verdienstelijk schilder en liefhebber van Amsterdam. Na weer 4 kilometer een zeer luxe onderkomen met zwembad en tuin en 2 persoonskamer etc. Deze luxe houdt verband met de verjaardag vandaag van Christien. Vanaf morgen een beetje soberder door het leven ???? Er zijn veel mensen onderweg. Was ik 9 jaar geleden nog met een man of 10 in de gite van St. Antoine; nu waren er een stuk of 40. Voor Hent: geen repas meer bij de oude baas thuis maar in een nieuw restaurant in het dorp. Het lopen gaat me redelijk af: geen slaapzak; geen slaapmatje; geen gasbrandertje.... Dus een redelijk lichte rugzak. En niet te grote afstanden. Voor iedereen het beste. Hans |
| Beste mensen,
Was gisteren een zeer luxe dag (op het avondeten in het enige restaurantje in het dorp Miradoux na) vandaag zeiden mijn darmen onverbiddelijk dat ik toch wel iets gegeten had dat onverdraagbaar was. Lastig om zo te lopen. Op advies van mijn broer Jacques nu aan de coca cola. Nog twee loopdagen dan scheiden zich de wegen van Christien en mij. Vergeleken met 9 jaar geleden is het nu al druk onderweg. Dus wat dat betreft is mijn keuze om een alternatieve route te gaan lopen zo slecht nog niet. iedereen die een bericht gestuurd heeft bedankt; ik reageer een dezer dagen als ik iets meer energie over heb.
Hans |
| Beste mensen,
Allereerst: wie mijn berichten liever niet ontvangt: laat me het dan even weten of delete ze maar ongelezen. Afgelopen maandag in Condom Christien uitgezwaaid. Voor Hent: in de gite hebben ze ook nu weer een spetter van een responsable die komt afrekenen en alle mannelijke pelgrims het hoofd op hol brengt...... Van Condom een 50 kilometer naar het Zuiden: geen bus dus ouderwets liften. Kost wel tijd maar leidt ook weer tot een drietal leuke kontakten. Onderweg bij een klein supermarktje bananen en iets te drinken gekocht. Vervolgens komt de eigenaresse met een tas vol fruit naar buiten voor de verdwaalde pelgrim. Door een Amerikaan die al 30 jaar in Frankrijk woont en zich erg bezorgd toont over de ontwikkelingen van het milieu naar de picknick plaats gebracht van l'Isle de Noé. Daarvandaan een bed voor de nacht gereserveerd en toen vertrokken (uiteraard mijn reisgids op tafel laten liggen!) Dus na een half uurtje voor de eerste keer terug. Aangekomen in Montesquiou blijkt de campingbaas die enkele andere wandelaars komt ophalen niet mijn campingbaas te zijn. De mijne woont nog een tweetal kilometer verderop!!!!! Dat kost me dan vervolgens nog ruim twee uur lopen, verdwaald omdat die Fransen soms gewoon ophouden hun markeringen aan te brengen. Rond half 10 aangebeld bij een chambre d'hôte, waar vervolgens mijn campingbaas de overbuurman bleek te zijn. Daar met een blik ravioli naar de gite gebracht. De andere ochtend bleek overigens dat er Nederlanders waren en dat de campingbaas getrouwd is met een Nederlandse. Stof genoeg om s' morgens langdurig te kletsen bij het ontbijt en dus weer erg laat te vertrekken. Temperatuur in de middag rond de 30 graden. Voor mij hield dit in dat ik het s' middags rond 4 uur echt wel gezien had!!!! Op de route een man ontmoet die in een chambre d'hôte min of meer permanent woonde; dus met hem mee naar huis. Vandaag is het bewolkt en de temperatuur is gedaald. Weer verdwaald en dus hier in het dorp Marciac maar een gedetailleerde wandelkaart gekocht!!!! De route hier is mooi wat betreft de natuur. Je loopt veel door velden en bossen. Heuvelachtig. Piepkleine dorpjes. Vriendelijke Fransen, met wie je ook nog eens over de presidentsverkiezingen kunt praten. Mijn lijf doet het op zich niet slecht op mijn benen na en die heb ik nu juist hard nodig! Ik beperk me in de afstanden tot 12, maximaal 15 kilometer. En als het minder is dan 'tant pis'. Hartelijke groet Hans |
| Beste mensen,
Bedankt voor alle berichten die ik van jullie ontvangen heb. Ik probeer ze zoveel mogelijk persoonlijk te beantwoorden. Ik zit op dit moment op een zolderkamer in de Hautes Pyreneés in de buurt van Marciac. Deze kamer is het domein van een 16 jarige extreem moeilijke, althans volgens zijn moeder. De computer ligt volledig open en het toetsenbord rammelt aan alle kanten. Damien is een liefhebber van Metal muziek wat dit dan ook mag zijn. Wat is er gaande? Eergisteravond arriveerde ik bij Anne-Marie Laucand du Sartre; klinkt erg deftig. Een kleine vrouw van 60 jaar; zo fel alsmaar zijn kan. Toen ik haar vroeg of zijzelf al eens naar Santiago was geweest kreeg ik een stortvloed van woorden en verwijten over me heen. Wie moest hier dan de boel onderhouden, verbouwen, de gasten ontvangen etc. Anne-Marie kan in ieder geval goed koken. 's Morgens bij het ontbijt had ik allang door dat ze ADHD heeft, extreem hyperactief en tegen een crisis aan. Ze zit midden in een verbouwing van het grote huis, dat gekenmerkt wordt door een samenraapsel van meubelen, bedden etc .en door een magnifiek uitzicht, met grond van 7 hectaren. Ik heb aangeboden om enige dagen hier te blijven om het een en ander te klussen. Ook uitermate goed voor mijn Frans want als ze begint houdt ze voorlopig niet op. Gisteren in de tuin gewerkt; eerst kruiwagens met kleefkruid uit de tuin verwijderd en daarna met de grasmaaimachine aan de slag. Gisteravond kwamen twee pelgrims logeren. Dus extra stress voor Anne Marie die ook nog gaas voor de omheining moest ophalen. Eén knul van 26 uit New York die in Parijs een twee jarige opleiding voor theater heeft gevolgd en in september in Berkeley verder gaat studeren voor regisseur. De ander eigenaar van een chambre d'hôte in Beziers. Talloze liederen werden tijdens de avondmaaltijd gezongen...... En Anne-Marie speelde vervolgens nog een acte uit een toneelstuk waar ze met de plaatselijke toneelclub voor aan het repeteren is. Vanmorgen was ze totaal op van de zenuwen.... Haar zoon komt het weekend thuis en dat veroorzaakt de nodige spanningen. Het zal mij benieuwen..... Vanmorgen een kamer geschilderd zodat de echte bouwvakker maandag weer verder kan. Kortom; het leven van een pelgrim is niet alleen onderweg verrast worden door andere mensen, die je wat geven, maar het is ook geven binnen de mogelijkheden die ikzelf heb!! Jullie kunnen je waarschijnlijk wel voorstellen dat ik hier geniet. Hoelang ik hier blijf zie ik wel. Ik hoef niets, dat is alleen maar fijn. Tot een volgende keer; Hans |
| Beste mensen,
Koninginnedag in Nederland. J'en ai marre; heel netjes vertaald: ik heb er genoeg van. Morgenochtend de rugzak oppakken en verder trekken! Het is dat ik een heel meegaand type ben - dat is toch zo?- anders was het hier al lang oorlog geweest tussen Anne-Marie en mij. In Frankrijk heeft men het supersonische vliegtuig Concorde ontwikkeld evenals de hogesnelheidstrein TGV; Anne-Marie is van hetzelfde kaliber! Dat begint s' morgens vroeg en gaat door tot 11 uur s' avonds. Je hoeft geen begenadigd schrijver te zijn om over de afgelopen week een indrukwekkend dik boek te schrijven! Minstens één keer per uur krijgt ze een aanval van hysterie en begint te roepen. Of het dan tegen de hond is of tegen mij of tegen de schapen of tegen zichzelf is niet direct duidelijk. Het bidden van de rozenkrans of een litanie kenmerkt zich door voortdurende herhalingen; mijn Frans is nog wel zo goed dat ik dit bij haar ook herken. Als ik iets niet direct begrijp krijg ik de volle laag en ze schakelt me voor alles en nog wat in. Het onweer barst los en de was hangt nog buiten: ik krijg een regenjack toegeworpen en allez vite!!! Ze is nu vertrokken naar haar gymnastiekles. Waar ze dat voor nodig heeft is me compleet een raadsel. Ze is loei sterk, doet aan wielrennen en geen moment in rust. Kortom: ik heb me reuze vermaakt hier, maar er waren momenten dat ik - net zoals haar zoon – bij mezelf denk " bekijk het maar". Het weer is wisselend; meestal s' avonds een flinke regenbui al dan niet met onweer. Ik wens jullie allemaal een leuke dag en wellicht een mooie meivakantie. Hans |
| Beste Mensen, Om misverstanden te voorkomen toch nog een enkele aanvulling op mijn beschrijving van mijn verblijf hier. In het Livre d'or, het gastenboek, van de afgelopen jaren schrijven de gasten het volgende over Anne-Marie: dynamisch energiek, een orkaan tornado, maar ook: zeer onderhoudend uitstekende kok onvergetelijke avonden gesprekken over theater, geneeskunde etc; Kortom: misschien wel de dorpsgek, maar dan zeer geliefd. Als je de gebruiksaanwijzing kent: formidabel. Wat deed ik de afgelopen dagen? Kruiwagens vol onkruid verwijderen uit de tuin 1000 M2 terrein grasmaaien met een half defecte grasmaaier - la tondeuse een kamer schilderen zodat de stukadoor verder kon palen slaan voor een omheining gaas ophalen met Anne Marie bij een herenboer in de buurt een verdwaalde pelgrim ophalen met de auto in Marciac op zondagmiddag met zoonlief een pakje shag bij dichtstbijzijnde benzinepomp 8 kilometer verderop. tafeldekken en afruimen de afrastering over een 50 meter samen met haar aanbrengen de mannelijke schapen scheiden van de vrouwelijke terwijl ik het onderscheid niet zie!!! En tenslotte: dagelijks lekker in bad, goed eten van al de door Anne - Marie zelf gemaakte confituren etc. Dus morgen op stap op weg.... Liefs Hans |
| Beste mensen,
Een bericht uit Pau. Vanmorgen 10 graden. Nu wellicht 12 of 13. Afgelopen drie dagen weer enkele kilometers gelopen en vandaag een toeristisch dagje in Pau. Als ik spreek over enkele kilometers dan zijn het er exact: 20, 11 en 14. Tenminste als je niet loopt te suffen en de cruciale afslag niet mist. En dat is toch niet mijn sterkste kant. De overnachtingen in de gîtes zijn een verhaal apart. De eerste nacht in Lembeye had ik gezelschap van twee mensen sans domicile fixe, oftewel twee zwervers. Erg onderhoudend; de één Spanjaard, de ander uit het noorden van Frankrijk. Ze konden niet naar Tarbes om werk te zoeken want "het regende". Hoogst merkwaardig als je zegt over een auto te beschikken! De Spanjaard vertelde de camino naar Santiago ook gelopen te hebben; minstens 50 kilometer per dag en voortdurend bezig "sellos" (stempels) onderweg te verzamelen: in kerken, kloosters, cafés, toeristenburo's en wellicht nog wel bij de benzinepomp. Hoe meer, hoe beter. Zijn moeder was zwaar onder de indruk. s'Morgens was er natuurlijk een vriendelijk verzoek enige euro's achter te laten! Soit. Maar gisteravond ontmoette ik een Duitse jongen uit Jena die daar een avond later was aangekomen. Toen hij binnenkwam waren mijn twee "vrienden" er ook nog. Ze kregen onderling ruzie en begonnen met de borden te smijten. Vervolgens vonden ze dat de laatst aangekomene wel verplicht was nog een fles wijn in het dorp te gaan kopen!! De Duitser hield het snel voor gezien en zocht enkele kilometers verderop een beter onderkomen. Overigens: de Duitse jongeman kende Groningen redelijk goed want hij was daar twee keer een week geweest in het kader van een uitwisselingsprogramma met de Hanzehogeschool. Dus heb ik weer een adres om eens heen te gaan. De avond daarop had ik gezelschap van twee Fransen uit Lille. Ze gaan vandaag weer naar huis, want zondag vindt de tweede ronde van de presidentverkiezingen plaats. Sarkozy versus Segolène Royal. Woensdagavond was er een live debat op de TV (maar wij hadden geen TV, dus de andere dag maar de krant gekocht). Er is een slogan die luidt: TSS; Tout sauf Sarkozy. Vrij vertaald: alles beter dan Sarko. In het debat was sprake van redelijk evenwichtige grootheden. Voor de socialisten (P.S.) was de eerste ronde van bijna twee weken geleden gelukkig een revanche op de desastreus verlopen verkiezingen van vier jaar geleden toen Jospin het moest afleggen tegen Le Pen.... Gistermiddag was mijn aankomst in Morlaas een behoorlijke deceptie. Een stadje van 5000 inwoners en geen bar, café te bekennen!!! ik snakte naar een grote kop koffie, maar het dorp is zo dood als een pier. Wel een mooie kerk en een kleine camping waar ook een refuge is (pelgrimsonderkomen). Stel je daar een gebouwtje bij voor met een kamer met vier stapelbedden, voorzien van een deken en kussen, een vertrek met tafel en 6 stoelen en dan 1 douche, 1 toilet en een piepklein keukentje met een tweepittertje, borden, messen en vorken etc. Twee Fransen, die uit Lille, de Duitse jongen, en een Amerikaanse knul, die momenteel in Zweden woont en ik, zei de gek. De wijnflessen worden gedeeld, evenals de spaghetti of macaroni. Vanmorgen dus met de bus naar Pau. De bus vertrekt om halfnegen en de volgende s' middags om 14.00 uur. Hoewel ik op tijd bij de bushalte was (ik zweer het) was de buschauffeur een andere mening toegedaan en reeds vertrokken. Dat betekende weer een keertje liften. Zeer goed voor de kontakten. Deze keer een jonge vrouw die bij Total werkt aan de rand van Pau. (Twee duizend werknemers!). De bus naar het centrum stond al op me te wachten, dit als goedmakertje voor de bus in Morlaas! Christien gaat vandaag de Pyreneeën over om in Roncevalles aan de Spaanse camino te beginnen. Ik heb nog wel een weekje te gaan voordat ik de Col de Somport passeer. Veel leesplezier. Ik ga nu Pau nader bekijken. Hartelijke groet hans |
| Beste mensen,
Allereerst: Het verslag van de tocht van Christien te vinden op http://santiagochristien.waarbenjij.nu/ Nu het bushokje. Schreef ik de vorige keer dat ik de bus gemist had of de bus mij toen ik naar Pau wilde gaan, s'avonds werd het me allemaal weer duidelijk. Toen ik namelijk met de bus terug ging werd ik -samen met de schooljeugd - afgezet op een groot desolaat plein, waar het tot overmaat van ramp ook nog goot van de regen. De kindertjes werden natuurlijk afgehaald door papa of mama. Ik had alle tijd om de omgeving eens goed te bekijken en wat las ik? Een papier met de vermelding dat de bushalte vanaf 2 april j.l. verplaatst was van de Place de la Tour ( waar ik die ochtend braaf stond te wachten) naar dit enorm verlaten plein!!!! De andere ochtend passeerde ik de bushalte op de Place de la Tour en zag warempel hetzelfde briefje, maar wel voor driekwart verborgen achter de verkiezingspamfletten!!!! Bushokjes; het is er raar mee gesteld. Toen ik twee uur in de regen liep constateerde ik dat de bewegwijzering in dit gebied perfect was. Op sommige bomen vind je wel drie aanduidingen voor dezelfde weg. Een wit-rode streep (GR aanduiding), een geel bordje met de aanduiding "Voie d'Arles" én de blauwe bordjes met de gestileerde schelp van Saint Jacques de Compostelle. Tevens hebben ze schijnbaar zoveel geld dat er waarschuwingen staan op het moment dat je weg oversteekt waar op een drukke dag één auto per kwartier voorbijkomt. Als alles dan zo goed georganiseerd is -dacht ik - konden ze ook wel een bankje onderweg langs de route zetten, of -nog mooier - een abri, een overdekte schuilplaats. Ik was nog niet uitgedacht of ik ga de bocht om en wat zie ik??? Zonder te liegen: een compleet ingerichte nieuwe abri, goede bank en prullenbak. Perfect, vooral omdat op dat moment het ook nog eens ophield met regenen. Nu overdrijven de Fransen ook wel eens want op de volgende kilometer hadden ze wel drie van deze onderkomens neergezet. Zo worden tijdens deze wandeling de ogenschijnlijk gewone dingen weer bijzonder! Ik ben nu in Oloron Ste Marie; vertrek na een kopje koffie voor een korte etappe, richting overgang Pyreneeën. Het weer wordt hier eindelijk iets beter. Het was veelal bewolkt, regenachtig en fris. Ons gezelschap werd gisteren weer uitgebreid met een jonge Vlaamse die één week de tijd heeft en een jongen uit Berlijn, oorspronkelijk een Ossi, die voor het eerst in Frankrijk is en gisteren voor het eerst in een gîte overnachtte. Helemaal vol blijde verwachting. Spreekt goed Engels, geen woord Frans of Spaans. Tot een volgende keer al zal dat naar alle verwachting nog even duren want ik passer nu kleine dorpjes in de Vallée d'Aspe, richting Col de Somport. Het allerbeste voor iedereen. Hans |
| Beste mensen,
Sommigen vinden bushokjes of abris's ronduit overdreven! Ik heb er nog één gezien, voorzien van toilet en van fontein met drinkwater. Nu is dat geen reden om hierover nog één keer te schrijven. Wat wel een reden is dat ik onderweg twee "Jacobsbordjes" zag staan, één met de aanduiding van de eerstvolgende plaats, inclusief de tijd die nodig is om er te voet te komen, maar ook een pijl naar links met de omschrijving; "ABRI DE PETIT PRINCE, 10 meter". Hoe ik ook keek; ik zag alleen maar een slootje, overwoekerd door struiken....... Niemand kon mij nadere inlichtingen geven.... Oké, dit waren dus de bushokjes. Liefs Hans |
Ja, weer in het dal, maar dan letterlijk.
Want zowel letterlijk als figuurlijk zat ik in hogere sferen.
Zoals zeer zeker mijn kinderen een ook wel anderen weten ben ik gek op topografische kaarten én op "wit-rode" strepen.
Ooit ging ik in Frankrijk een stukje lopen met de kinderen en zag zo'n streepje. Waar leidt dat heen? Dus volgen...... Uiteindelijk moest de wandelwagen over slootjes en prikkeldraad getild worden en reed Tuty met de grote Volvo ongerust door de omgeving.
Op de kaart die ik in Nederland gekocht had van het gebied tussen Oloron Ste Marie en de Col de Somport (overgang naar Spanje) staan wandelroutes ingetekend. Ook de GR 10 die van de Atlantische kust naar de Middellandse Zee door de Pyreneeën heenloopt.
Nou ja, als je dan zo dicht bij bent kan een uitstapje er nog wel bij. Dus via het VVV in Bedous twee overnachtingsplekken gereserveerd en de andere dag de bergen in.
Allemaal niet zo extreem (uiteindelijk een stijging van 400 m naar 1700 m en een lange afdaling weer naar 500 m) maar wat een rust en prachtige uitzichten.
De laatste dag, waar ook de grote klim inzat, ontmoette ik een echtpaar uit Baskenland. De man had een GPS bij zich en noteerde onderweg allerlei bijzonderheden. Ik moest naar een Col; zij ook en daarna gingen ze over een kam tot het eind waar het uitzicht prachtig was. We liepen onafhankelijk van elkaar verder en.....ik miste het fatale afslagje, zodat ik een half uur later bij een splitsing kwam zonder enige verdere aanduiding. Een korte pauze voor een sigaretje biedt dan soms de nodige reflectie.
Ineens hoor ik achter mij de verbaasde Fransen: was je niet bij de Col? Waar is die dan? Nou, tien minuten hooguit terug!!! Oké, en hoever is het uitzichtpunt? Een kwartiertje.... Goed dat ik meeloop en dan laat ik mijn rugzak even hier... Prima, Inderdaad een kwartiertje verder. Machtig uitzicht en een grondige uiteenzetting over allerlei toppen door de Franse mijnheer. Op de foto, en die komt op z'n internetpagina.
|
http://www.jpdugene.com/fiches_rando/tuquet.htm - 9H52 - 1451m (TU11) C'est au moment où nous retrouvons la piste forestière du Tuquet, que nous rencontrons Hans Vermaat, un hollandais fort sympathique, qui engage la conversation, et décide de faire un détour par la Tuquet, pour profiter lui aussi du point de vue. Enige bescheidenheid van mijn kant kan geen kwaad!!
|
Afscheid genomen, want ik moest nog verder.... En toen.......liep ik weer verkeerd, waardoor ik wel bij de col aankwam maar NIET bij mijn rugzak.
Het zoeken daarvan heeft me een klein uur gekost.
Dus voortaan: met een GPS op stap én ook niet meer alleen. Immers verdwalen is tot daar aan toe, maar wat doe je als je zodanig komt te vallen dat je niet meer verder kunt lopen. Met veel geluk komt er één keer per dag een wandelaar voorbij.
Al met al vergde deze tocht nog al het een en ander van mijn lijf. MAAR het kan nog!!!
Vandaag een rustdag -uiteindelijk is het zondag- en morgen dan de Col de Somport over. Veel langs de autoweg, maar ik wil toch ook wel weten hoe het echt is. In 2000 ging ik met de fiets vanuit Spanje overheen.
Volgende berichten dus uit Spanje.
Hartelijke groet,
| Maandagmiddag,
Col de Somport, Spaanse kant.
Ik spreek weer vloeibaar Spaans. En werk weer op een "normaal" qwerty toetsenbord: Vanmorgen om 6.00 uur de deur uitgegaan. Bewolkt, daarna lichte miezer, daarna regen tot een een uur of twaalf. Als er onderweg een tijd is aangegeven over de af te leggen afstand kan ik e.e.a. rustig met twee vermenigvuldigen. Na de eerste acht kilometer over de -rustige- weg gelopen te hebben meldde een bordje dat er nog 1 uur en 3 kwartier te gaan was. Een snelle rekensom bracht mij tot de uitkomst: het is nu half elf, dus kom ik op zijn vroegst om twee uur aan. Het werd half drie, met dank aan het kille weer. Hierboven (rond de 1700 meter) valt een lichte sneeuw en zijn de bergtoppen verscholen in de wolken. Ik heb mij al zeer verdienstelijk gemaakt onderweg: een Italiaan van de grote weg afgeplukt en hem de kortere en mooiere landweg gewezen twee Nederlandse fietsers op de col samen op de foto gezet en een inhoudelijk gesprek gevoerd met een fietsende Duitser die op weg naar Santiago bidt voor een 50 jarige vriend die met leukemie in het ziekenhuis ligt. De cafébaas is uitermate aardig. ik mag van hem eindeloos achter de computer en hij schenkt mij gratis een eigen gebrouwen likeurtje: Tot een volgende keer, Muchas besos Hans |
| Hallo allemaal,
Tot mijn eigen verrassing ben ik terug in Jaca. Vandaag onweer en het regende pijpenstelen. Ik had echt geen zin om hier 15 kilometer pal naast de weg te sjouwen. De twee daarop volgende routes blinken ook uit door eentonigheid en lengte. Ik zend jullie nog een aantal foto·s die ik vandaag van Christien kreeg. Ik hoop niet dat ik het bericht van Christien aan mij zelf ook doorzend, want dat is niet de bedoeling. Ik verwacht over uiterlijk ander halve week weer in Groningen te zijn, dit hangt af van de terugreismogelijkheden. Liefs Hans |
| Gisteren in
Jaca een rotdag. Slecht geslapen, pijn in mijn mond wegens een
ontsteking, pokkenweer..... Dus met de bus naar Zaragossa, dan de bus naar Logroño. Rond 22.00 uur daar. Vervolgens bijna 2,5 uur gezocht naar een hotel waar nog plaats was. Drukker in de stad dan op de Groningse uitgaansavond. Zaterdag, dansfestival en een onduidelijk feest waardoor ongeveer de helft van de mannen als vrouw verkleed rondliep. Normaliter had ik dit wel geinig gevonden, maar nu met een rugzak en een plastic zakje in mijn hand met levensmiddelen had ik er weinig geduld voor. Uiteindelijk natuurlijk toch een super duur hotel. Goed geslapen van half twee tot half negen en toen vanmorgen weer met een bus naar Burgos. Nu in compleet volle refugio (90 plaatsen) en morgen Christien op de Camino ontmoeten. Donderdag waarschijnlijk richting Parijs. Hartelijke groet Hans |
| Beste mensen,
Vandaag met een half gebit (de onderkant), penicilline en pijnstiller en 4 kilo minder bagage !!!!! én de wind mee 23 kilometer gelopen in een mum van tijd. Gisteravond een viertal Belgen uit Brugge getroffen bij de nonnen die met de fiets en een volgauto onderweg waren naar Santiago. Al mijn bagage gedropt bij hen die ik kon missen. Een rugzak als een veertje, vanwege de ontsteking in mijn mond een ondergebit als eetmiddel en moorddadige pijnstillers en uiterst goed gezelschap (Christien maar ook een soort optocht van Fransen, Duitsers en Spanjaarden over de meseta (hoogvlakte, met de nadruk op vlak, hoewel ook wel hoog, te weten 800 meter). Zojuist heerlijk gegeten (zelf gekookt), straks naar bed, en morgen nog een kilometer of 16, naar Sahagun. Daar nog een nachtje slapen en dan is het retour. Christien is in puike vorm, loopt als een trein en heeft het goed naar haar zin. Onderweg vliegt zij menige pelgrim om de hals omdat ze elkaar na een paar dagen weer ontmoeten. Een merkwaardige wereld. Ik vertel er later nog wel wat meer over. Hartelijke groet, Hans Vermaat |
| Beste mensen, Vanmorgen treinkaartje gekocht voor Burgos - Parijs voor donderdag/vrijdagnacht. De bus naar Carion ging natuurlijk een uur later dan was opgegeven, onderweg liep er een bekende van de chauffeur langs de grote weg en de buschauffeur neemt rustig even de tijd om zowat midden op de weg te stoppen en een praatje te maken. Busreizen in Spanje kosten drie keer niks, maar je moet wel geduld hebben. Rond half twee kwam Christien op de camino aanwandelen, vlak bij het klooster waar je zou kunnen overnachten als de hele boel al niet vol had gezeten. Maar er zijn nog meer nonnen in Spanje en die verdienen tegenwoordig de kost met het herbergen van pelgrims. Nog twee dagen lopen en dan treinen etc. In het weekend richting huis. Hartelijke groet Hans |
Beste mensen,
Vanmorgen de laatste 10 kilometer gelopen op de Camino Frances; nu aan de terugreis met grotere snelheid.
Vannacht trein naar Parijs. Heerlijk slapen tot een uur of acht.
In het weekend naar ons landje, waar de zon meer schijnt dan hier in Spanje.
Een laatste afsluitend bericht komt vanuit Nederland en dan zijn jullie verlost van mijn verhalen.
Hartelijke groet
Hans Vermaat
Terug naar keuzemenu